شد شراب از لب تو تر دامن

باده آلوده تر بود یا من؟

پس به من نیز بوسه ده تا من

بشوم مست و عالمی با من

جای یارب صدا کند یا لب

بر جگر می نَهم چو دندان را

نخورم جز به خون دل نان را

مَشِکن چون دلم تو پیمان را

یا به تیغت ببند افغان را

یا بزن مُهر بر لبم با لب

زلفِ بسته به روی چون قمر است

شب همیشه ز شیشه ی سحر است

دلِ خون، هم پیاله ی سحر است

خون ز هم مشربان نیشتر است

می زند لب به تیغ گویا لب

تو کجایی که آفتاب کنی؟

سرکه را در قدح شراب کنی؟

کی تو آباد، این خراب کنی؟

دانگ بگذار تا ثواب کنی؟

از تو خاک قدوم از ما لب

ذوالفقارت فرات بی بدل است

ضرب شمشیر تو علی، مَثَل است

مستِ نامِ تو شیشه در بغل است

 اصلا اصل اصولِ ما عسل است

که چنین گشته ای سراپا لب

هر شبِ تو هزار رکعت داشت

ضبط این کارها چه زحمت داشت

مَلَکِ دوش تو چه همت داشت

چاه کوفه مگر چه نیت داشت؟

که گرفت از لب تو آقا لب

تو که هستی که مات توست خدا

ذاتِ خود در صفاتِ توست خدا

بسته در ش جهات توست خدا

مو به مو در نکات توست خدا

از قدوم و سر و تنت تا لب

قرص خورشید، تب اضافه کند

قرص رویت طرب اضافه کند

واجب و مستحب اضافه کند

کُفر چیزی به رَب اضافه کند

وقف "الّا"ست بعد هر لا لب

خواب در سایه ی تو دیدن داشت

دست از حُسن تو بریدن داشت

روح از شوق نو پریدن داشت

یکی از این دو بس مکیدن داشت

زآن لبم بوسه ده، و الّا لب

مَرهم نو بلوغ درد سر است

عیسیِ معنی ات طُفیل در است

سود در وجهِ غیر تو، ضرر است

نسخه ات کامل است و مختصر است

مرده را زنده می کنی با لب

محمد سهرابي

شد ز نام دگران گرچه مُكَدَر گوشم

خورد از نام علي قند مُكَرر گوشم

هركسي نام تورا بُرد شنيدم به دو گوش

ميبرد فيض زبان را دو برابر گوشم

گوش اِستاده ام از كودكي ام نام تورا

زان اقامه كه ز لب ريخت پدر در گوشم

گوش چپ نيست كم از راست كه در ميلادم

دو سِري خورده مِي از نام علي هر گوشم

من ز هر لب طلب نام علي داشته ام

نيست امروز بدهكار كسي گر گوشم

نام ِآن تيغ ِ پُر از آب به گوشم خورده است

گوش ماهي نشد اين قدر كه شد پَر گوشم

بيتي از "قصري"ِ شيرين سخن آمد در ياد

كه از آن بيت به شوق تو سراسر گوشم

("قصري"از شوق غلامي شده يك پارچه گوش

قنبري كو كه دو صد حلقه كُنَد در گوشم)

باز پیچیده مگر نام علی در گوشم ؟

کز طرب پر شده تا پرده ی آخر گوشم

تاب این حلقه کجا و تب این زخمه کجا

می تپد تند تر از نبض کبوتر گوشم

در شب نام گذاری چه به گوشم خواندند؟

که به روی احدی وانکند در گوشم

جز به نام علی این قلعه نشد هر گز فتح

می کند فخر به خود چون درِ خیبر گوشم

تا کنون هر چه شنیده ست به جز نام علی

همه را کرده برون از در دیگر گوشم

گوش من یک صدف خالی ِ بی گوهر بود

گشت با نام علی معدن گوهر گوشم

بعد از این نافه از این ناف به چین خواهد رفت

بس که چون نافه ی چین گشته معطر گوشم

از زمانی که شدم حلقه به گوش در او

نیست چون خضر، بدهکار سکندر گوشم

(قصری) از شوق غلامی شده یک پارچه گوش

قنبری کو که دوصد حلقه کند در گوشم

علي اكبر لطيفيان

آن ساعتي خوش است که مستانه بگذرد

یعنی به زیر مِنّت پیمانه بگذرد

روزیِ ما به دست کریمان آشناست

کفر است پای سفره ي بیگانه بگذرد

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یک شب اگر که شاه ز ویرانه بگذرد

خدمتگذار اهل خرابات اگر شدی

ایام نوکری تو شاهانه بگذرد

ما عقل خويش را سر عشق تو باختيم

بگذار عمرمان همه دیوانه بگذرد

دور از نگاه کعبه تو را می کند طواف

کافی است از کنار تو پروانه بگذرد

این روزگار می گذرد خوب یا که بد

بهتر که عمر ما در ِاین خانه بگذرد

نام مولا در دل عشاق غوغا مي كند

عشق را در عالم معنا هويدا مي كند

يا علي و يا علي و يا علي و يا علي

درد بي درمان عالم را مداوا مي كند

نــام زيـبـاي اميرالمومنين در هر زمان

روي قلب من صدوده بار امضا مي كند

هر كجاي عالم امكان كه نام مرتضي ست

مجلس لطف و بساط شور بر پا مي كند

عاشقان بادا بشارت قفلهاي بسته را

طرفة العيني اميرالمؤمنين وا مي كند

شك ندارم اين كه حيدر شيعيان خويش را

خود به روز حشر مي گردد و پيدا مي كند

هـر چـنـد كـه نــوكـريّ مـا ناچيز است

در سينه ي ما عشق علي لبريز است

مـا هـر چـه كـه داريم ز الطاف عليست

الـحـق كه عـلي شفيع رستاخيز است

اصغر چرمي

امشب از حس درونم غزلی آمده است
جای جوهر ز قلم ها عسلی آمده است

ها علیٌ بشرٌ کیفَ بشر، مست شدیم
نام شخصیت بین المللی آمده است

واژه ها هم سر تعظیم فرود آوردند
همه گفتند به هم نام علی آمده است

شهریار از وجناتش متحیر شده است
فکر میکرد خدای بدلی آمده است

زلف بر باد مده تا مدهی بر بادم
در دل دفتر شیخ اجلی آمده است-

هرکه دیوانه کوی تو نشد آدم نیست
آدم آن است که با اذن ولی آمده است

ای ابو الخاک، به آدم پسری یا پدری؟
در گل حضرت آدم خللی آمده است

تا که در کعبه دل زلزله شد فهمیدم
روی دیواره قلبم گسلی آمده است

قصه ما و شما قصه ای از شاه و گداست
از ره انگار که ضرب المثلی آمده است

شب دراز است و قلندر شب قدرش یلداست
بسته عمّامه و مثل زحلی آمده است

تا که فریاد زند فزت و رب الکعبه
چونکه از فاطمه ضرب العجلی آمده است

جای بسم اله و آیینه انا لله
صدق الله العلی الازلی آمده است

و برای طلب بخشش من در شب قدر
به علی به علی به علی آمده است

ما در ره تـان ديده به دل دوخته ايـم

در مـكـتـب تـان عاشقي آموخته ايـم

اين جان و دل و ديده ي ما وقف غمت

بـا روضه ي جانسوز شما سوخته ايـم

اصغر چرمي

اى كاش  دوباره  من گداى  تو شوم

ميهٍمان كرم و لطف و عطاى تو شوم

عتبات  آيم  و  با  جمع  محبان  شما

زائر  مرقد و  ايوان  طلاى  تو شوم 

اصغر چرمى

حُـبِّ  عـلـى  از  روز الستم  دادند

پيمانه ى عشق را به دستم دادند

من در صـف مـى خـوران كـوثر بودم

بـا داغ عـلـى باز شـكـسـتـم دادند

اصغر چرمى

از  هجر على  حال  جنون  دارم  من

بغضى به دل از دشمن دون دارم من

از روضه ى  جانسوز  على سوغاتى

چشمان پر از كاسه ى خون دارم من

اصغر چرمى

ای مرغ سحر! صبح شد و یار نیامد

استادسازگار

در راه نماز جان بیفشاند  علی

 بر خلق نماز را شناساند علی

 با این همه چون شهید شد در محراب

 گفتند مگر نماز می خواند علی

***

 دلت از بی کسی دریای خون بود

 غمت از ریگ صحراها فزون بود

 خودم دیدم که در هنگام دفنت

 کفن از خون فرقت لاله گون بود

 ***

غم طفلی فراموشم نرفته

که بار غصه از دوشم نرفته

گذشته سال ها از کوچه اما

صدای سیلی از گوشم نرفته

استادسازگار

خانه با رفتنت این بار به هم ریخته است

سکوت عین سکوت است، بی همانند است

سيدحميدرضابرقعي

يا على نام تو بر دم نه غمى ماند و نه همّى 
بأبى انتَ و اُمّى 
گوييا هيچ نه همّى به دلم بوده نه غمّى 
بأبى انتَ و اُمّى 
تو كه از مرگ و حيات، اين همه فخرى و مباهات 
على اى قبله حاجات 
گويى آن دزد شقى تيغ نيالوده به سمّى 
بأبى انتَ و اُمّى 
گويى آن فاجعه دشت بلا هيچ نبود است 
در اين غم نگشود است 
سينه هيچ شهيدى نخراشيده به سُمّى 
بأبى انتَ و اُمّى 
حق اگر جلوه با وجهِ اَتَمَ كرده در انسان 
كان نه سهل است و نه آسان 
به خودِ حق كه تو آن جلوه با وجهِ اَتمّى 
بأبى انتَ و اُمّى 
منكر عيد غديرخم و آن خطبه و تنزيل 
كر و كور است و عزازيل

با كر و كور چه عيد و چه غديرى و چه خُمّى 
بأبى انتَ و اُمّى 
در تولاّ هم اگر سهوِ ولايت چه سفاهت 
اف بر اين شمِّ فقاهت 
بى ولاى على و آل چه فقهى و چه شمّى 

دارد دلم هوای تو یا مرتضی علی

دنیای من فدای تو یا مرتضی علی

اسلام من تو هستی و این است باورم

دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

از هر چه خیر هست در عالم‌‌ نوشته اند

اول فقط برای تو یا مرتضی علی

پیغمبران حق همه رفتند صف به صف

دنبال رد پای تو یا مرتضی علی

جنت برای شیعه تو یک بهانه است

بیند مگر صفای تو یا مرتضی علی

لا سیف لا فتی فقط اندازه تو هست

مداح تو خدای تو یا مرتضی علی

خیبر نشان کوچکی از قدرت تو بود

تاریخ مبتلای تو یا مرتضی علی

پیچید قلعه دور سر مرهب یهود

از سمت ضربه های تو یا مرتضی علی

مهلت نداد برق دم ذوالفقار تو

بر خصم بی حیای تو یا مرتضی علی

حسن کردی

شیعه یعنی...

«بشنو از نی چون حکایت می‌کند» / شیعه را در خون روایت می‌کند

نی حدیث آفرینش باز گفت / باز گفت اما به شرح راز گفت

دست حق تا خشت آدم را نهاد / بر دهانش نام خاتم را نهاد

نام احمد نام جمله انبیاست / «چون‌که صد آمد نود هم پیش ماست»

از مناره پنج نوبت پرخروش/ نام احمد با علی آید به گوش

روز و شب گویم به آوای جلی / «اکفیانی یا محمد یا علی»

کیستی ای حامی ختم رسل / اول و آخر تویی ای نفس کُل

موج هستی، کشتی و دریا تویی / حق تویی، پیدا و ناپیدا تویی

ای حضورت نقش در ‌آیینه‌ها / مهبط تنزیل شوقت سینه‌ها

بی‌خود از خود در بیابان طلب / می‌زنم بر خاک زانوی ادب

آفتاب ای آفتاب ای آفتاب / از نگاه بندگانت رخ متاب

دوش صحرا می‌کشد آه مرا / ناله‌های گاه و بیگاه مرا

ناله‌هایم را به چاه انداختم / بادهایم را به راه انداختم

یا علی جان تا ز عشقت دم زدم / پرسه در شش گوشه‌ی عالم زدم

از حضیض خاک تا اوج فلک / فاش دیدم سرّ الله معک

از فروغت دیده‌ی ادراک، چاک / وز فراقت عدل، مدفون زیر خاک

حیدرا یک جلوه محتاج توام / دار بر پا کن که حلّاج توام

یک دو گام از خویشتن بیرون زنم / گام دیگر بر سر گردون زنم

گام بردارم ولی با یاد تو / سرنهم بر دامن اولاد تو

شیعه یعنی شرح منظوم طلب / از حجاز و کوفه تا شام و حلب

شیعه یعنی یک بیابان بی‌کسی / غربت صدساله بی دلواپسی

شیعه یعنی صد بیابان جست‌وجو / شیعه یعنی هجرت از من تا به او

شیعه یعنی وعده‌ای با نان جو / کشت صد آیینه تا فصل درو

شعیه یعنی عدل و احسان و وقار / شیعه یعنی انحنای ذوالفقار

شیعه یعنی تندر آتش‌فروز / شیعه یعنی زاهد شب، شیر روز

شیعه یعنی تیغ، تیغ موشکاف / شیعه یعنی ذوالفقار بی‌غلاف

شیعه یعنی عشق‌بازی باخدا / یک نیستان تک‌نوازی با خدا

شیعه یعنی سابقون السابقون / شیعه یعنی یک‌تپش عصیان و خون

شیعه باید آب‌ها را گل کند / خط سوم را به خون کامل کند

خط سوم، خط سرخ اولیاست / کربلا بارزترین منظور ماست

شیعه یعنی هفت‌خطی در جنون / شعیه طوفان می‌کند در کاف و نون

شیعه یعنی تشنه‌ی جام بلا / شیعگی یعنی قیام کربلا

شیعه یعنی شوق، یعنی انتظار / صاحب آیینه تا صبح بهار

شیعه یعنی سالک پا در رکاب / تا که خورشید افکند از رخ نقاب

عشقبازان! شور و حال آمد پدید / میم و حا و میم و دال آمد پدید

آمد آن روز که در ناباوری / سرزند از غرب، مهر خاوری

راستین مردی رسد با تیغ کج / شیعیان! «الصبر مفتاح الفرج»

برق تیغم خاک را روشن کند / شوره‌زار تیره را گلشن کند

شیعه یعنی دعبل چشم انتظار / تا کشد بر دوش خود چل‌سال دار

شیعه باید همچو اشعار کمیت / سرنهد بر خاک پای اهل بیت

یا فرزدق‌‌وار در پیش هشام / ترک جان گوید به تصدیق امام

این سخن کوتاه کردم والسلام / شیعه یعنی تیغ بیرون از نیام

مرحوم آقاسي

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند
قسم به ذات کبریا، ز یُمن مرتضی کند
خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون
که او کند هر آن چه را که حکمت اقتضا کند
ز قدرت یَدُ اللَّهی، کسی ندارد آگهی
وسیله‌اش بُود علی، خدا هر آن چه را کند
به جنگ بدر و نهروان، علی ست یِکّه قهرمان
نگر که دست حق عیان، قتال اشقیا کند
به روی دوش مصطفی، نهد چو پای مرتضی
نگر به بت شکستنش، که در جهان صدا کند
به رزم خندق و اُحُد، به قتل عَمْرو عَبْدُوُد
خدا به دستِ دست خود، لوای حق به پا کند
چو افضل از عبادتِ خلایق است، ضربتش
علی تواند این عمل، شفیع ما‌سِوی کند
به پیشگاه کردگار، ز بس که دارد اعتبار
دُیون جمله بندگان، تواند او ادا کند
نماز بی ولای او، عبادتی ست بی‌وضو
به منکر علی بگو، نماز خود قضا کند
هر آن که نیست مایلش، جفا نموده با دلش
بگو دل مریض خود، به عشق او شفا کند
علی ست آن که تا سحر، سرشک ریزد از بصر
پیِ سعادت بشر، ز سوز دل دعا کند
علی انیس عاشقان، علی پناه بی‌کسان
علی امیر‌مؤمنان، که مدح او خدا کند
پس از شهادت نبی، که را سِزَد به جز علی
که تا به حشر آدمی، به کارش اقتدا کند
قسیم نار و جنتّش، ترازوی محبّتش
که مؤمنان خویش را، ز کافران جدا کند